Οι μελέτες των Αρχαίων Ελλήνων σχετικά με τη σφαιρικότητα της Γης είχαν επικρατήσει και είχαν διαδοθεί ανάμεσα στους θεωρητικούς του Μεσαίωνα.
Όμως από τον 17ο αιώνα, Προτεστάντες που ήθελαν μειώσουν την αξιοπιστία τον Καθολικών και ανάποδα, διέδιδαν τη φήμη ότι οι αντίπαλοί τους ήταν τόσο αμόρφωτοι που πίστευαν ότι η Γη ήταν επίπεδη και όποιος φθάσει στο τέλος θα πέσει!
Αυτό το επιχείρημα χρησιμοποιήθηκε και από συγγραφείς όπως ο Ρόμπερτ Μπάρτον, ο κωμικός Λούντβιγκ Χόλμπεργκ και ένας από τους ιδρυτές των Η.Π.Α, Τόμας Τζέφερσον, οι οποίοι μάχονταν τη θρησκεία και ήθελαν να τη συνδέσουν με την απόλυτη άγνοια γύρω από τα φυσικά φαινόμενα.
Όμως, η φήμη διαδόθηκε παγκοσμίως τον 19ο αιώνα, όταν ο ανταγωνισμός μεταξύ θρησκείας και επιστήμης βρισκόταν στην ακμή του.
Το 1828 εκδόθηκε η βιογραφία του Χριστόφου Κολόμβου από τον Ουάσινγκτον Ίρβινγκ, στην οποία έγραφε ότι ο Κολόμβος ξεκίνησε το ταξίδι προς τις Ινδίες για να αποδείξει ότι η γη είναι στρογγυλή.
Στην πραγματικότητα, ο Κολόμβος δεν ταξίδεψε για αυτό. Ο θαλασσοπόρος πίστευε ότι είχε ανακαλύψει έναν διαφορετικό, συντομότερο δρόμο προς τις Ινδίες, ο οποίος θα πλούτιζε την Ισπανία.
Αυτός είναι ο λόγος που οι ιθαγενείς ονομάστηκαν Ινδιάνοι. Το παράδειγμά του Ίρβινγκ ακολούθησαν ορισμένοι ακαδημαϊκοί, στα τέλη του 19ου αιώνα, όπως ο Ζαν Λετρόν και ο Τζον Γουίλιαμ Ντρέιπερ, οι οποίοι “φούσκωσαν” πολύ τους αριθμούς των Χριστιανών θεωρητικών που είχαν αναφερθεί στη Γη ως επίπεδη.
